به گزارش وانانیوز،  صدمین دربی پایتخت فوتبال ایران، می‌توانست یکی از خاطره‌انگیزترین دربی‌های تاریخ باشد. نه از لحاظ نتیجه، بلکه از بابت حضور زنان که هنوز بعد از این همه کشمکش نمی‌توانند به ورزشگ...
به گزارش وانانیوز، 

صدمین دربی پایتخت فوتبال ایران، می‌توانست یکی از خاطره‌انگیزترین دربی‌های تاریخ باشد. نه از لحاظ نتیجه، بلکه از بابت حضور زنان که هنوز بعد از این همه کشمکش نمی‌توانند به ورزشگاه بروند. هنوز بحث رفتن یا نرفتن زنان به ورزشگاه یکی از دغدغه‌های مسوولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش است و این دو نهاد عریض و طویل متولی ورزش و فوتبال نتوانسته‌اند یا نمی‌توانند یا نمی‌خواهند درباره حضور زنان در ورزشگاه به یک اجماع جمعی برسند. حمید سجادی وزیر ورزش می‌گوید «قدم زنان روی چشم ماست»، مهدی تاج رییس فدراسیون فوتبال رفتن زنان به ورزشگاه را مشکل خاصی نمی‌داند، ولی هر کدام پای عمل که می‌رسد رغبتی به حل و فصل دائمی این مشکل ندارند. یک بار خبر می‌رسد که زنان می‌توانند به ورزشگاه بروند، ولی فقط به ورزشگاه آزادی و آن هم طبقه دوم که خراب است و در دست تعمیر، ولی همین اندک شانس هم از آن‌ها گرفته می‌شود. باشگاه ملوان علی‌رغم همه نامه‌نگاری‌هایی که انجام می‌دهد تا زنان طرفدار ملوان برای دیدن بازی تیم‌شان مقابل هوادار به ورزشگاه بروند، در آخرین لحظه مطلع می‌شویم که با این درخواست موافقت نشده است. فدراسیون فوتبال بار‌ها این آزمون را با افراد گزینشی، با زنان سلبریتی، و حتی با طرفداران فوتبال پس داده است. از آنجایی که مسوولان ورزش ما همیشه با دید مثبت به مسائل نگاه می‌کنند رفتن زنان به ورزشگاه در این چند سال که در مجموع به تعداد انگشتان یک دست نمی‌رسد، خوب ارزیابی شده است؛ پس چرا برای صدمین دربی پایتخت این حق را از زنان گرفتید؟ مگر قرار نیست به فیفا نشان دهید که زنان هم می‌توانند به ورزشگاه بروند؟ حداقل از قول و قراری که با نهاد‌های بین‌المللی می‌گذارید تخطی نکنید. باور کنید اگر کسی بپرسد زنان چه زمانی می‌توانند به ورزشگاه بروند بهترین پاسخ این است «که تا یار که را خواهد و میلش به که باشد». مثلا یک بار «نفیسه روشن» هنرپیشه فیلم‌های گیشه‌پسند بدون دغدغه به ورزشگاه می‌رود تا به معاونت فرهنگی فدراسیون فوتبال درباره زیرساخت‌ها اطلاعات لازم را بدهد. چرا او باید مسوول چنین کاری باشد؟ مگر وظیفه یک هنرپیشه این است که نظرش بگویید؟ صاحب‌نظرتر از ایشان سراغ نداشتید؟ گزارشش را ارائه کرد؟ به چه نتیجه‌ای رسیدید؟ بازی ایران با کامبوج با فشار‌ها و تهدید‌های ملایم فیفا –، چون کلا فیفا با ما خیلی خوب است – زنان به ورزشگاه می‌روند، فینال لیگ قهرمانان آسیا این شانس را به زنان دادید که پرسپولیس را تشویق کنند، ولی در طول لیگ از دیدن مسابقه تیم‌شان محروم هستند، یک بار روز بازی ایران و عراق زنان به ورزشگاه می‌روند و صعود تیم ملی به جام‌جهانی را از نزدیک می‌بینند و به فاصله چهار، پنج روز بعد بازی ایران با امارات بدون تماشاگر برگزار می‌شود. همین امسال فقط تماشاگران زن استقلال و پرسپولیس این فرصت را داشتند که یک مسابقه را از نزدیک ببینند و بعد هم تمام؛ و نکته جالب این است که در تمام این مدت، مسوولان ورزش از نظر مساعد نسبت به حضور زنان در ورزشگاه داد سخن می‌دهند. باور کنید مرغ پخته هم به این کار‌ها خواهد خندید چه برسد به دوستان در فیفا که شاهد این همه تناقض و بی‌برنامگی هستند. خیلی صادقانه و با جسارت یک بار برای همیشه بیایید در مورد اینکه چرا زنان نمی‌توانند به راحتی و بدون موش و گربه بازی به ورزشگاه بروند صحبت کنید. دقیقا برای مخاطبان توضیح دهید که منظورتان از این بحث زیرساخت چیست؟ زیرساخت یعنی ورزشگاه، یعنی سرویس بهداشتی، یعنی مسیر رفت و آمد جداگانه، یعنی وسایل حمل و نقل عمومی، یعنی صندلی‌های ورزشگاه، یعنی بوفه برای خرید خوراکی، یعنی چی دقیقا؟ اگر تمام مواردی که عنوان شد مشکلاتی داشته باشند برای مردان هم دقیقا همین مشکلات وجود دارد. اگر منظورتان تفاوت میزان علاقمندی زنان و مردان نسبت به مسابقات فوتبال است، نیاز به یک تحقیق جامع و میدانی دارد. شما از کجا می‌دانید مردان بیشتر از زنان فوتبال دوست دارند؟ شاید مردان به دلیل اینکه فرصت رفتن به ورزشگاه را دارند به نظرتان تعداد آن‌ها بیشتر است. شما که نمی‌دانید چه تعداد از جامعه علاقمندان به فوتبال را زنان تشکیل می‌دهند؟ اگر منظورتان وضعیت سازه ورزشگاه‌هاست تقصیر زنان نیستند که هنوز استقلال و پرسپولیس با داشتن سرمایه اجتماعی بی‌نظیری که در اختیار دارند نتوانسته‌اند ورزشگاه اختصاصی داشته باشند. گناه زنان نیست که ورزشگاه آزادی باید جور کمبود سخت‌افزاری بخش ورزش را بکشد. اگر ورزشگاه آزادی به میانسالی رسیده و کشش لازم برای پذیرایی از صدهاهزار هوادار را ندارد، در مورد ورزشگاه تازه ساز در شهر‌های دیگر چه نظری دارید؟ اگر مشکل رفتن زنان به ورزشگاه‌ها مساله زیرساخت است چرا هنگام ساخت این ورزشگاه‌ها به این موضوع بی‌توجه بوده‌اید؟ همین مسابقاتی که زنان جَسته و گریخته توانسته‌اند از نزدیک نگاه کنند زیرساخت مشکلی نداشت؟ مگر می‌شود یک مسابقه بدون مشکل باشد و پنج روز بعد دوباره زیرساخت ایراددار شود؟ به علاقمندانی که در شهر‌های دیگر هستند فکر کرده‌اید؟ زنان و دختران در شهر‌های دیگر این حق را دارند تا از نزدیک مسابقات فوتبال را ببینند؟ به نظر می‌رسد بیش از آنکه منطقی پشت حرف‌هایتان باشد بی‌منطقی محض است که موج می‌زند. برداشت ما این است که شما خیلی تمایلی به حل این مشکل ندارید. همانطور که وزیر ورزش اعلام می‌کند که نظام ورزش از تمام ظرفیت‌ها برای حل مشکل استقلال بهره خواهد گرفت، به راحتی می‌تواند از همان ظرفیت‌ها برای موضوع کلیشه‌ای رفتن زنان به ورزشگاه هم استفاده کند. واقعیت این است که اراده لازم برای مطالبه زنان وجود ندارد. خیلی ساده‌تر این است که کسی مطالبه‌گری زنان را در اولویت مسائل روز ورزش قرار نمی‌دهد. آنقدر که مساله و مشکلات دو باشگاه پرسپولیس و استقلال دغدغه سیستم ورزش است، حتی بقیه رشته‌ها هم مورد کم‌لطفی قرار گرفته‌اند. وگرنه پذیرش این حرف که برای یک مسابقه زنان می‌توانند به ورزشگاه بروند و بعد از آن دوباره همه چیز به شکل قبل بر می‌گردد پذیرفتنی نیست. حداقل کاری که می‌توانید انجام دهید از همین الان اعلام کنید که چه برنامه‌ای برای فصل آینده رقابت‌های لیگ دارید. این برنامه را هم اگر خواستید تدوین کنید و مساله زیرساخت‌ها را هم در نظر گرفتید فقط به وضعیت تهران توجه نکنید. فقط استقلال و پرسپولیس نیستند که باید مثل دو جسم بلورین که با هر تلنگری امکان شکستن آن‌ها وجود دارد به خواسته‌هایشان رسیدگی کرد، تیم‌های دیگر و علاقمندانش را هم در نظر بگیرید. منظور فقط هواداران مرد نیست. بیش از سه دهه است که زنان دنبال یک مطالبه ساده هستند. فقط می‌خواهند ۹۰ دقیقه از نزدیک تیم مورد علاقه‌شان را تشویق کنند. باور کنید اینقدر موضوع پیچیده و سختی نیست. ما که مطمئن هستیم تا این اندازه پیچیدگی ندارد. شما هم بیشتر از این آن را پیچ و تاب ندهید. حرف ۹۰ دقیقه تماشای مسابقه فوتبال از نزدیک است. به همین راحتی به همین سادگی.

منبع : منبع